آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس پنجم: هماهنگی پاره‌های کلام | آزمون شماره 16417

او می‌رود دامن‌کشان من زهر تنهایی چشان / از من مپرس دیگر نشان کز دل نشانم می‌رود

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی / ز بامی که برخاست مشکل نشیند

همه درگاه تو جویم همه از فضل تو پویم / همه توحید تو گویم که به توحید سزایی

تو گفتی آسمان دریاست از سبزی و بر رویش / به پرواز اندر آورده است ناگه بچّگان عنقا

 چه کنم گر به رکابش نروم

بسی پادشاهی کنم در گدایی

بباید سپردن به دیگر کسی     

اگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم

فروهشت گیسو از آن کنگره / که یازید و شد تا به بن یک‌سره

اگر در جوانی زدی دست و پای / در ایام پیری به هش باش و رای

به کردار نیکو روان‌ها فزایی / به گفتار فرخنده دل‌ها رُبایی

چو شاهی به کاری توانا بود / ببخشاید از داد و دانا بود

بدو گفت شیدای شوریده‌سر / جوابی که شاید نبشتن به زر 

همی تا کند پیشه عادت همی‌کن / جهان مر جفا را تو مر صابری را

اگر هوشمندی به معنی گرای / که معنی بماند ز صورت به جای 

پسر چند روزی گِرستن گرفت / دگر با حریفان نشستن گرفت