آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس پنجم: هماهنگی پاره‌های کلام | آزمون شماره 16637

چِ حا جَ تَست کِ گو ید شِ کَر کِ شی ری نَم

چه حا جَ تَست کِ گو ید شِ کَر کِ شی ری نَم

چِ حا جَت است کِ گو ید شِ کَر کِ شی ری نَم

چِ حا جَ تَس ت کِ گو ید شِ کَر که شی ری نَم

باده ده آن یارِ قدح باره را / یارِ ترش‌روی شکر‌پاره را

زهی سرچشمه‌ای کز فرّ جوشش / بجوشد هر دمی از عین جان، آب

بنشسته‌ام من بر درت تا بو که برجوشد وفا / باشد که بگشایی دری گویی که برخیز اندرآ

در این سرای بی‌کسی کسی به در نمی‌زند / به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی‌زند

ز شا‌هان همه گیتی ثنا گفتن تو را شاید / که لفظ اندر ثنای تو همه یکسر شود غرّا

طواف زایران بینم به گرد قصر تو دایم / همانا قصر تو کعبه‌ست و گرد قصر تو بطحا

ز خشمش تلخ‌تر چیزی نباشد در ج‌هان هرگز / ز تلخی خشم او نشگفت اگر الوا(صمغ تلخ) شود حلوا

زبان از بهر آن باید که خوانی مدح او امروز / دو چشم از بهر آن باید که بینی روی او فردا

به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید / که سالک بی‌خبر نبود ز راه و رسم منزل‌ها

چو در رویت بخندد گل مشو در دامش ای بلبل / که بر گل اعتمادی نیست گر حُسن جهان دارد

به اظهار هستی مشو داغ خجلت / همان به که این عیب پوشیده باشد

من از رنگ صلاح آن دم به خون دل بشستم دست / که چشم باده‌پیمایش صلا بر هوشیاران زد