آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوازدهم : کنایه | آزمون شماره 5135

فاش شد این عشق تو بی‌قصد ما / بند بدرید ز دل جست جست 

بازرسیدیم ز میخانه مست / باز رهیدیم ز بالا و پست 

کشیده بهر تو زخم زبانها / شنیده طعنههای همچو آتش 

اینجا کسی است پنهان خود را مگیر تنها / بس تیز گوش دارد مگشا به بد زبان را

کنایه

جناس

تشخیص

مجاز

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای / فرشتهات به دو دست دعا نگه دارد 

هر که دل پیش دلبری دارد / ریش در دست دیگری دارد 

بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک / بگفت آن‌گه که باشم خفته در خاک 

ما سیه‌بختان حباب گریه نومیدی‌ایم / خانه بر آب است یکسر مردم بنگاله را

بزد تیر بر چشم اسفندیار / سیه شد جهان پیش آن نامدار 

بزرگان مسافر به جان پرورند / که نام نکویی به عالم برند 

ما دل از دنیای پوچ بی‌بقا برداشتیم / یک قلم زین استخوان، دل چون هما برداشتیم

که یک لحظه صورت نبندد امان / چو پیمانه پر شد به دور زمان 

رشته فکرم پاره شد : از بیت رفتن تمرکز

مِهر بر دل نشستن : عاشق شدن

در کام کشیدن : کنایه از کامروا شدن 

سر به مُهر : سربسته