آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوازدهم : کنایه | آزمون شماره 5133

بینوایان

برگ سبز

نیرنگ جهان 

یاد کن 

به گیسوی تو خوردم دوش سوگند / که من از پای تو سر برنگیرم 

غم گیتی گر از پایم درآرد / به‌جز ساغر که باشد دستگیرم 

به تیغم گر کشد دستش نگیرم / وگر تیرم زند منّت پذیرم

کمان ابرویت را گو بزن تیر / که پیش دست و بازویت بمیرم 

ای که بر چرخ ایمنی زنهار / تکیه بر آب دادهای هش دار

تیغ ستم ببین چه به زلف ایاز کرد / پا از گلیم خویش نباید دراز کرد 

دیشب به سیل اشک ره خواب می‌زدم / نقشی به یاد روی تو بر آب می‌زدم

دی سرو به باغ سرفرازی می‌کرد / سوسن به چمن زبان‌درازی می‌کرد

باز آمدن 

گل از خار برآوردن

خار از پا بر آوردن 

پا از گل درآوردن 

از هر کران بانگ رحیل آید به گوشم / بانگ از جرس برخاست وای من خموشم 

جانان من برخیز و آهنگ سفر کن / گر تیغ بارد ، گو ببارد ، جان سپر کن 

وادی‌ پر از فرعونیان و قبطیان است / موسی جلودار است و نیل اندر میان است

جانان من برخیز و بشنو بانگ چاووش / آنَک امام ما عَلم بگرفته بر دوش