آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 353

در دهه نخست انقلاب اسلامی گرایش به پیچیده‌نویسی در داستان رواج یافت.

از اواخر دهه 50 تا اواخر دهه 60، گرایش به داستان‌های کوتاه بیش از رُمان بود.

باستان‌گرایی و علاقه به استفاده از واژگان کهن در زبان شعر انقلاب اسلامی کاملاً محسوس است.

تفکّر انسان‌گرایانه (اومانیسم) در دوران قبل و بعد از انقلاب اسلامی به شکل چشمگیری وجود داشت.

یک

دو

سه

چهار

استفاده از آیات، احادیث و عبارات عربی رواج بیشتر یافته و در آرایه تلمیح نمودار شده است.

تواریخ عمومی این دوره در کنار نهادهای سیاسی و فرهنگی صفویه در جهت نهادینه کردن فرهنگ تشیع گام برداشتند.

در عصر اعتلای صفوی، یعنی زمان شاه عبّاس اوّل، نویسندگان قوی‌دست بسیاری در ایران وجود داشتند.

نگارش کتاب‌هایی با عنوان فرهنگ لغت، در این دوره رواج یافت.

استفاده از ردیف‌های طولانی و خوش‌آهنگ، در شعر این دوره رایج است.

 قالب مسلط در این دوره، به ظاهر غزل است؛ اما غزلی که گاهی به چهل بیت هم می‌رسد و تکرار قافیه در آن امری طبیعی است.

تلمیح در مضمون‌سازی نقش فعالی دارد. حسن تعلیل، حس‌آمیزی، تمثیل و اسلوب معادله نیز از دیگر آرایه‌های پرکاربرد این سبک‌اند.

به‌دلیل توجه بیشتر شاعران کوچه و بازار به آرایه‌های ادبی، بدیع و بیان به صورت اغراق‌آمیز و فراوان استفاده شده است.

گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون / پنهان نمی‌ماند که خون بر آستانم می‌رود

روی جانان‌ طلبی آینه را قابل ساز / ورنه هرگز گل و نسرین ندمد ز آهن و روی

پیشانی عفو تو را پرچین نسازد جرم ما / آیینه کی برهم خورد از زشتی تمثال‌ها

بدان کوش تا زود دانا شوی / چو دانا شوی زود والا شوی