آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 314

شعر هندی، شعری صورت‌گراست نه معنی‌گرا و شاعران بیشتر به زبان توجّه دارند تا به معنی.

در این دوره حملات تیموریان و ازبکان به رواج لغات عربی و ضعف زبان فارسی منجر گردید.

در این دوره به دلیل توجّه شاعران کوچه و بازار به آرایه‌های ادبی، بدیع و بیان، استفاده از آرایه‌های ادبی بسیار رواج دارد.

کار شاعران سبک هندی ترجمه مطالب فلسفی و عرفانی و غنایی گذشتگان به بیان سبک هندی بود.

یک شهر به هم روشنی چشم فرستند / خورشید جهانگرد مگر از سفر آمد؟

گو مکن نازک به من بالین مخمل، پشت چشم / کز سر زانوی خود بالین خوابم داده‌اند

ریخت خون عالم و مژگان او خونین نشد / تیزی سرشار، سازد پاکدامان تیغ را

تو بارخدای همه خوبان خماری / وز عشق تو هر روز مرا تازه خماری است

قضا به ناله مظلوم و لابه محروم / دگر نمی‌شود ای نفس بس که کوشیدی

مشو ای تندخو غافل ز آب چشم مظلومان / که در دریای آتش شور از اشک کباب افتد

ظالمان را مهلت از مظلوم چرخ افزون دهد / بیشتر از مور اینجا مار می‌ماند به‌جا

لرزد از ظالم فزون مظلوم در زیر فلک / گرگ را چون گوسفند اندیشه قصّاب نیست