آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 8: اختیارات شاعری 2 (وزنی) | آزمون شماره 3042

داغ محبت است و بس، خانه‌‌فروز جان و دل / نیست ز روزن دگر روشنی‌‌ای سرای را

بادۀ عقل‌‌سوز را داروی بیهشی مزن / نیست به سرمه حاجت آن چشم جنون‌‌فزای را

آن شکرین لبی که من ناله از او چو نی کنم / غوطه به زهر می‌‌دهد طوطی خوش‌‌نوای را

سوخت بساط هستی‌‌ام، ریخت بنای طاقتم/ چند پر از نفس دهم آه شکسته پای را

دردند خودپرستی و خودکامی / با این دو فرقه راه نپیمایید

بس سقف شد خراب و نگشت آسمان خراب / بس عمر شد تمام و نشد روز و شب تمام

خویشتن دیدن و از خود گفتن / صفت مردم کوته‌‌نظر است

همیشه بار جفا بردن و نیاسودن / همیشه رنج طلب کردن و نرنجیدن

تو اگر مهر گسستی و شکستی دل خواجو / به درستی که من آن عهد که بستم نشکستم

فدای دوست نکردیم عمر و مال، دریغ / که کار عشق به من این قدر نمی‌آید

کس ندانست که منزلگه معشوق کجاست / آن ‌قدر هست که بانگ جرسی می‌آید

سعدی از عقبی و دنیا روی در دیوار کرد / تا تو در دیوار فکرش نقش خود بنگاشتی

ز سوز شوق دلم شد کباب دور از یار

بسته گیتی از او بیابد راحت

می‌خواست دلم باده کرامات نمودی

مست گشتم ز طعنه و لافش